روزی بود،روزی نبود،یکی‌ بود،یکی‌ نبود

مثل ِ کرم ابریشم تار می‌‌تنیدم دور ِ خلوتم

و بادکنک‌های رنگی‌ را

یکی‌ یکی با آرزوهایم ُپر می‌کردم‌

وآنقدر آرزو به گوششان مي خواندم که مي ترکيدند

و من دوباره میترسیدم...

...

من تار مي تنيدم
براي بادکنکهايي که هيچ کدام پروانه نشدند

...

متن از خودم و یک مرد بارانی